„POSTANOWIENIE

Dnia 10 października 2017 r.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Barbara Skoczkowska (przewodniczący)

SSN Henryk Gradzik (sprawozdawca)

SSO del. do SN Wojciech Sych

Protokolant Marta Brylińska

przy udziale prokuratora Prokuratury Krajowej Roberta Tarsalewskiego, w sprawie R.R. skazanego z art. 177 § 1 i 2 k.k.

po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie w dniu 10 października 2017 r.,

kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego

od wyroku Sądu Okręgowego w […]z dnia 8 grudnia 2016 r.,

utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w […]

z dnia 16 grudnia 2015 r.,

1. oddala kasację;

2. obciąża skazanego kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego.

Sąd Rejonowy w […]

w wyroku z dnia 16 grudnia 2015 r.,

uznał R.R.

za winnego tego, że w dniu 17 kwietnia 2014 r. w  […]

umyślnie naruszył zasady

bezpieczeństwa w ruchu drogowym i nieumyślnie spowodował wypadek drogowy

w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki bmw o nr rej. […] na

prostym odcinku drogi, nie zachowując należytych środków ostrożności i błędnie

oceniając istniejącą sytuację drogową, nie upewniając się czy ma dostateczne

miejsce do wyprzedzania bez utrudnienia komukolwiek ruchu, podjął manewr

2

wyprzedzania zespołu pojazdów w składzie ciągnik siodłowy marki volvo o nr rej.

[…] wraz z naczepą oraz samochód osobowy marki peugeot o nr rej.

[…] , następnie powodując sytuację zagrożenia zajechał drogę kierującemu peugeotem J.F. w sytuacji kiedy kierujący zespołem pojazdów volvo z naczepą K.K., nie zachowując należytych środków ostrożności, a w szczególności nienależycie obserwując

przedpole jazdy, podjął manewr hamowania z opóźnieniem ponad 5 -krotnie niższym od minimalnego, jakie było możliwe do uzyskania w istniejących

warunkach i najechał na tył poprzedzającego go samochodu osobowego peugeot kierowanego przez J.F., którym to zajechaniem drogi doprowadził do wtórnego

uderzenia przez K.K. kierującego samochodem volvo z naczepą w tył peugeota kierowanego przez J.F. , skutkiem czego J.F. doznał obrażeń ciała, między innymi w

postaci wielomiejscowych wieloodłamowych złamań kości miednicy z przemieszczeniami, rozerwania krocza i okolicy pachwin owej lewej z rozerwaniem

narządów płciowych zewnętrznych, rozerwaniem pęcherza moczowego i nerki lewej, na skutek których zmarł, zaś D. D. pasażer peugeota doznał obrażeń ciała w

postaci złamania wieloodłamowego 1/3 dalszej kości podudzia prawego, złamania wieloodłamowego trzonu kości udowej lewej, złamania wieloodłamowego miednicy, zwichnięcia przedniego stawu biodrowego prawego, rozległej rany uda prawego, rozległej rany krocza, krwiaka jamy brzusznej, natomiast J.J.

i pasażer bmw doznał obrażeń ciała w postaci rany tłuczonej czoła, wstrząśnienia mózgu, stłuczenia stawu skokowego lewego, powodując u nich naruszenie czynności narządów ciała na czas powyżej 7 dni – tj. popełnienia występku z art. 177 § 1 i 2 k.k. i skazał go za to na karę 3 lat pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 42 § 1 k.k. Sąd Rejonowy orzekł wobec R.R. środek karny zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych wszelkich kategorii na 2 lata, a na

podstawie art. 46 § 2 k.k. zasądził od oskarżonego nawiązki na rzecz pokrzywdzonych: S.F. w kwocie 5 tys. zł, D.D.3 tys. zł, J.J.2 tys. zł. Obciążył też

oskarżonego kosztami sądowymi i opłatą.

W apelacji od tego wyroku obrońca oskarżonego adw. A.H.podniósł pięć zarzutów obrazy przepisów prawa procesowego, które w jego przekonaniu miały

wpływ na treść rozstrzygnięcia w przedmiocie winy. Wniósł o zmianę wyroku i 3 uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy

do ponownego rozpoznania. Drugi obrońca oskarżonego, adw. B.F., zawarł w apelacji zarzuty naruszenia przepisów prawa procesowego, błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i rażącej niewspółmierności kary. Domagał się także zmiany wyroku przez uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

W postępowaniu odwoławczym Sąd Okręgowy w […] przeprowadził uzupełniające postępowanie dowodowe przez zlecenie biegłemu w dziedzinie

rekonstrukcji wypadków drogowych dr inż. M.J., który opiniował w postępowaniu przed Sądem Rejonowym, udzielenia odpowiedzi na pytania wysuwane przez

obrońców w apelacjach.

Po rozpoznaniu obu apelacji Sąd Okręgowy w […] wyrokiem z dnia 8 grudnia 2016 r., utrzymał w mocy zaskarżony wyrok w stosunku do

R.R. Od prawomocnego wyroku obrońca skazanego adw. A. H. złożył kasację.

Zarzucił w niej rażącą obrazę przepisów prawa procesowego, która miała istotny wpływ na treść wyroku, tj. I.

art. 452 § 2, 201, 410, 2 § 2 k.p.k. polegającą na dokonaniu oceny dowodów oraz ustaleń faktycznych i oparciu orzeczenia na opinii biegłego M.J. , który opierał

ustalenia i analizy co do przebiegu wypadku na odczytach z tachografu pojazdu marki volvo nie znajdujących się w aktach sprawy, nie ujawnionych w toku

postępowania sądowego i nieznanych stronom, ani sądom orzekającym;

II.

art. 452 § 2, 458

w zw. z 394 § 2, 395, 410, 2 § 2, 6 k.p.k. polegającą na

dokonaniu oceny dowodów oraz ustaleń faktycznych i oparciu orzeczenia na

dokumentacji w postaci załączników i zdjęć złożonych przez biegłego M. J.

na rozprawie odwoławczej w dniu 24.11.2016r bez procesowego dopuszczenia ich w

poczet dowodów, jak również bez ich należytego procesowego ujawnienia, jak

również bez umożliwienia obrońcy i oskarżonemu należytego zapoznania się z tymi

dokumentami, co w konsekwencji naruszyło prawo oskarżonego do merytorycznej obrony;

III.

art. 458 k.p.k. w zw. z 405 k.p.k., art. 6 k.p.k., polegającą na zamknięciu

przewodu sądowego bez uprzedniego zapytania stron, czy wnoszą o uzupełnienie

4

postępowania dowodowego, co pozbawiło oskarżonego prawa do przedstawienia

dodatkowych wniosków dowodowych i oświadczeń procesowych co do dotychczas

przeprowadzonych dowodów, w szczególności tych na rozprawie odwoławczej 24

listopada 2016 r, co w konsekwencji naruszyło prawo oskarżonego do

merytorycznej obrony;

IV.

art. 452 § 2, 201, 196 § 3, 458 w zw

. z 170 § 1 pkt 5 k.p.k., polegającą na tym,

że Sąd odwoławczy bez prawidłowej podstawy prawnej i należytego uzasadnienia

oddalił wnioski obrońcy oskarżonego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego lub

biegłych z Instytutu Ekspertyz Sądowych im. J. Sehna w Krakowie na okoliczność

ustalenia rekonstrukcji wypadku oraz o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z

zakresu tachografów samochodowych i analizy czasu pracy kierowcy na

okoliczność zinterpretowania zapisu tachografu pojazdu volvo, a zamiast tego

dokonał oceny dowodów oraz ustaleń faktycznych i oparł orzeczenie na nierzetelnej

i niepełnej opinii biegłego M. J., który naruszył zasady obiektywizmu i

bezstronności, przekraczając swoje kompetencje jako biegłego, wypowiadając się

co do sprawstwa i winy, jak również co do oceny wiarygodności relacji oskarżonych

i świadków;

V.

art. 452 § 2, 201, 196 § 3, 458 w zw. z 170 § 1 pkt 5 k.p.k. polegającą na tym,

że Sąd odwoławczy bez prawidłowej podstawy prawnej i należytego uzasadnienia

oddalił wnioski obrońcy oskarżonego o dopuszczenie dowodu z zeznań S.S.z […]

Inspektoratu Transportu Drogowego Oddział w […]

na okoliczność przeprowadzonej

przez niego analizy tachografu pojazdu volvo, interpretacji pozyskanych wyników

oraz zwrócenia się o nadesłanie dokumentów źródłowych (papierowych wydruków)

tego tachografu celem zweryfikowania odczytów udostępnionych do akt sprawy

oraz o dopuszczenie dowodu z uzupełniającego odebrania wyjaśnień od drugiego

oskarżonego K.K., które to wnioski dowodowe zmierzały wprost do ustalenia

prawidłowości i autentyczności odczytów z tachografów pojazdu volvo, które to

odczyty stanowiły podstawę ustaleń faktycznych i przebiegu rekonstrukcji wypadku drogowego;

VI.

art. 452 § 2 k.p.k. i art. 458 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 i 167 k.p.k. polegające na tym, że Sąd odwoławczy nie przeprowadził z urzędu dowodu z opinii biegłego z

zakresu medycyny sądowej na okoliczność ustalenia mechanizmu i bezpośrednich

5

źródeł obrażeń ciała osób poszkodowanych w wypadku, w tym śmierci J.F. , a w szczególności ustalenia powyższego w kolejnych fazach tego wypadku, jak również

wskazania czy śmierć J.F. oraz obrażenia ciała pozostałych poszkodowanych

wystąpiłyby, gdyby kierujący ciągnikiem volvo nie staranował dwukrotnie poprzedzającego go samochodu peugeot;

VII.

art. 453 § 2 k.p.k.

w zw. z art. 394 k.p.k. polegającą na braku odczytania i przez

to braku należytego procesowego ujawnienia pisemnego uzasadnienia wniosków

dowodowych obrońcy oskarżonego złożonych na piśmie z dnia 24. 11. 2016 r. na

rozprawie tego dnia, czym naruszono oskarżonego do merytorycznej i formalnej obrony;

VIII.

art. 452 § 2 k.p.k. oraz art. 458 k.p.k. w zw. z 193 § 1 i 167 k.p.k., polegającą

na braku rozpoznania wniosku dowodowego obrońcy, zawartego w piśmie z 15. 06.

2016 r. o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sąd owego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych D.K.

na okoliczność ustalenia przyczepności ślizgowej kół oraz opóźnienia hamowania pojazdu volvo, a w konsekwencji dla ustalenia

prędkości tego pojazdu tuż przed chwilą wypadku drogowego, z uwzględnieniem śladów hamowania ujawnionych na miejscu wypadku, a znajdujących

odzwierciedlenie w protokole miejsca wypadku i szkicu, przez co naruszono prawo oskarżonego do merytorycznej i formalnej obrony oraz dokonano oceny dowodów i ustaleń faktycznych na niepełnym i nierzetelnym materiale dowodowym;

IX.

art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 9 § 2 k.k., polegającą na ich błędnej wykładni i

niewłaściwym zastosowaniu poprzez przyjęcie błędnego sposobu rozumienia

związku przyczynowego oraz wadliwego ustalenia istnienia związku

przyczynowego między zachowaniem oskarżonego R. R. i skutkiem wypadku w postaci śmierci J.F. oraz spowodowania obrażeń doznanych przez D. D., w

rezultacie czego nie dostrzeżono istotnych ustaleń faktycznych dla jego rekonstrukcji w postaci miażdżenia pojazdu peugeot przez pojazd volvo, mających

bezpośredni wpływ na skutki wypadku w postaci śmierci J.F. i obrażeń doznanych przez D., a zamiast tego niesłuszne przypisanie oskarżonemu R. R.

winy i sprawstwa w zakresie tych skutków.

6

Podnosząc te zarzuty obroń ca skazanego wniósł o uchylenie wyroków Sądów obu instancji i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do

ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi na kasację prokurator Prokuratury Rejonowej w […] wniósł o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.

Z treści wszystkich zarzutów, jeśli pominąć w tym miejscu ostatni z nich,

wynika, że skarżący kwestionował sposób i rezultaty przeprowadzenia przez Sąd

odwoławczy uzupełniającego postępowania dowodowego w trybie art. 452 § 2

k.p.k., zwłaszcza z punktu widzenia prawa oskarżonego do obrony. Trzeba zatem

przypomnieć na wstępie, że z uwagi na to, iż akt oskarżenia wpłynął przed 1 lipca

2015 r., przepis art. 452 k.p.k., określający zakres postępowania dowodowego w

postępowaniu odwoławczym, musiał być stosowany w brzmieniu obowiązującym do

tej daty (art. 36 pkt 2 ustawy z dnia 27 września 2013 r. o zmianie ustawy – Kodeks

postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw). Oznacza to, że Sąd

Okręgowy, przestrzegając normy zawartej w art. 452 § 1 k.p.k. w dawnym

brzmieniu, nie mógł prowadzić postępowania dowodowego co do istoty sprawy, a

jedynie, uznając potrzebę uzupełnienia przewodu sądowego, mógł przeprowadzić

dowód, który przyczyni się do przyspieszenia postępowania, przy braku jednocześnie konieczności przeprowadzenia na nowo przewodu w całości lub w

znacznej części. Sąd Okręgowy nie wyszedł poza ramy tak zakreślonego upoważnienia ustawowego. Kontynuował tylko przesłuchanie biegłego z zakresu

rekonstrukcji wypadków drogowych M.J., po przedstawieniu mu dodatkowych

pytań, które nasuwały się w związku z zarzutami wysuniętymi w apelacjach obu obrońców oskarżonego. W toku uzupełniającego opiniowania biegły prezentował

także, nie dołączone wcześniej do opinii, zdjęcia i analizy graficzne. W tym też zakresie odpowiadał na pytania Sądu i obrońców oskarżonego. Wszystko to

mieściło się w zasięgu postępowania dowodowego w postępowaniu odwoławczym, dopuszczonym ramami określonymi w art. 452 § 2 k.p.k. w poprzednim brzmieniu

tego przepisu.

7

Odnosząc się ogólnie do wszystkich kolejnych zarzutów obrazy prawa

procesowego, wytykających naruszenie w pierwszej kolejności art. 452 § 2 k.p.k.,

Sąd Najwyższy uznał, że żaden z nich nie zasługiwał na uwzględnienie.

W pierwszym z nich autor kasacji zarzucił, że biegły M. J. operował na rozprawie odwoławczej odczytami z tachografu pojazdu volvo nie znajdującymi się

w aktach sprawy, nie ujawnionymi na rozprawie i nie znanymi stronom ani Sądom orzekającym. Jest to zarzut całkowicie bezpodstawny. Kwestia danych źródłowych, na podstawie których biegły dokonał odczytów zapisu tachografu z tego samochodu została bardzo szczegółowo wyjaśniona przez biegłego na rozprawie

odwoławczej w dniach 10 i 24 listopada 2016 r. Wszystkie one są włączone do akt sprawy (k. 719 – 721 i 744 – 748).

Z wypowiedzi biegłego, ale i z akt wynika, że tachograf został zabezpieczony

przez funkcjonariuszy wydziału dochodzeniowo – śledczego Komendy Powiatowej Policji w […] i przekazany Wojewódzkiemu Inspektoratowi Transportu Drogowego w […] – Od działowi Terenowemu w […] . Jeszcze przed dokonaniem oględzin pojazdu z udziałem biegłego, w Inspektoracie Transportu Drogowego dokonano odczytania zapisów tachografu przy użyciu specjalistycznego oprzyrządowania, po czym naniesiono je na wydruki obrazują

ce parametry ruchu samochodu volvo bezpośrednio przed wypadkiem. Wydruki te, podpisane przez kierownika Oddziału Terenowego ITD w […] S.S., zostały przekazane Komendzie Policji prowadzącej czynności śledcze. Z wykorzystaniem także tego materiału biegły

sporządził opinię na piśmie. Ponieważ jednak w oparciu o wykresy na wspomnianych wydrukach biegły nie był w stanie określić prędkości pojazdu volvo w krytycznym czasie z pożądaną precyzją, zwrócił się o ich graficzne „rozciągnięcie” w celu bardziej dokładnego zobrazowania zmian prędkości w czasie bezpośrednio poprzedzającym najechanie na samochód peugeot i dalej aż do całkowitego zatrzymania. W Inspektoracie Transportu Drogowego wykonano wykresy „rozciągnięte”, po czym w takiej postaci przekazano je biegłem u za pośrednictwem Komendy Policji. Biegły wyjaśnił na rozprawie, wskazując na pierwsze wykresy na k. 73 – 75 i na

uszczegółowione na k. 342 – 344, że są one tożsame w tym znaczeniu, że obejmują odczyt ruchu pojazdu w tym samym czasie, a różnią się tylko szczegółowością w odtworzeniu parametrów ruchu, co potwierdza nawet zwykłe  8 porównanie grafiki na tych dokumentach. Wyjaśnienia biegłego Sąd odwoławczy

uznał za przekonujące. Niezrozumiałe jest zatem utrzymywanie przez skarżącego, jakoby biegły bazował na materiale nieznanym stronom i Sądom orzekającym.

Znajduje się on przecież w całości w aktach i na nim bazował biegły przy opiniowaniu w śledztwie i przed Sądem Rejonowym, a omówił je raz jeszcze w

pogłębiony sposób przed Sądem odwoławczym.

Obrońca sformułował też zastrzeżenia i wątpliwości co do tego, czy obieg dokumentów z wykresami z tachografu przedstawiał się tak, jak przedstawił biegły.

Nie znajdują one jednak jakiegokolwiek realnego uprawdopodobnienia. Nie ma żadnych podstaw, by w tym względzie podważać sumienność i bezstronność

biegłego. Należy więc stwierdzić, że w wyroku Sądu odwoławczego nie doszło do obrazy art. 452 § 2 k.p.k. w sposób wskazywany w pierwszym zarzucie kasacji, ani

też obrazy art. 410 k.p.k., gdyż wszystkie okoliczności i dokumenty, do których

biegły odwołał się w opinii, zostały ujawnione w toku rozprawy w obecności stron.

Bezzasadne było też podnoszenie w ramach omawianego zarzutu obrazy art. 201 k.p.k., skoro skarżący, przy formułowaniu zarzutu, nie odwołał się do decyzji

procesowej o odmowie uwzględnienia wniosku o powołanie innego biegłego. W drugim zarzucie skarżący wywodził, że na rozprawie apelacyjnej nie

ujawniono zgodnie z odnośnymi normami procesowymi dokumentów, które prezentował biegły M. J. przy uzupełniającym przesłuchaniu (załączników do opinii

w formie zdjęć i wizualizacji). W rezultacie oskarżony i obrońca nie mieli warunków do należytego zapoznania się z tymi materiałami, co naruszyło prawo do obrony.

Jeśli skonfrontować zarzut obrońcy z protokołami rozprawy apelacyjnej w dniu 24 listopada 2016 r., to jawi się on jako bezzasadny w stopniu oczywistym.

Istotnie, biegły M. J. , kontynuując składanie opinii uzupełniającej, odnosząc się do uwag i zastrzeżeń obrońców oskarżonego R. R., ilustrował wywód przygotowanymi przez siebie kolejnymi zdjęciami i wizualizacjami (k. 737). Wszystkie one były prezentowane w obecności stron i przyjmowane przez sędziego przewodniczącego do akt sprawy. Przebiegało to w warunkach umożliwiających stronom zapoznanie się z dołączanymi materiałami, zadawanie pytań i składanie wyjaśnień w kwestiach referowanych przez biegłego. Oznacza to, że na rozprawie odwoławczej, ujawniono

dokumentację graficzną, którą biegły ilustrował swoje stwierdzenia i wnioski bez 9 naruszenia normy zawartej w art. 394 § 2 k.p.k. Oczekiwanie ze strony obrońcy

innej jeszcze formy ujawnienia tych materiałów, np. przez doręczenie ich stronom, jest uroszczeniem nie znajdującym podstawy w przepisach procedury karnej. Biegły nie jest stroną, nie ma więc obowiązku doręczania uczestnikom procesu ani opinii na piśmie, ani załączników. Składa dokumenty tylko organowi procesowemu, który załącza je do akt sprawy i umożliwia stronom zapoznanie się z nimi. Z przebiegu rozprawy w dniu 24 listopada 2016r. nie wynika, by Sąd ograniczał dostęp stron do zdjęć i wizualizacji przedstawianych przez biegłego. Odnotować natomiast trzeba, że po złożeniu przez jednego z obrońców wniosku o zobowiązanie biegłego do przedłożenia stronom wszystkich odpisów dokumentów przewodnicząca składu

sędziowskiego poinformowała, że wszystkie te dokumenty znajdują się w aktach, a obrońca może się z nimi zapoznać (k. 748v).

Nie można więc zgodzić się z zarzutem, jakoby sposób ujawnienia materiałów graficznych biegłego uzupełniających opinię, godził w prawo

oskarżonego do obrony. Wszak biegły nie przedstawiał na rozprawie odwoławczej opinii nowej. Potwierdzał tylko konkluzje, które prezentował w postępowaniu

przygotowawczym, następnie na rozprawie przez Sądem Rejonowym (k. 513 –  517) i w pierwszym z dwóch przesłuchań na rozprawie apelacyjnej (k. 719 – 721). Nie

bez znaczenia jest i to, że jego przesłuchanie przed Sądem Okręgowym nastąpiło w uwzględnieniu wniosku obrońcy R. R. , by biegły dostarczył grafikę tej wersji

przebiegu wypadku, jaka wynikałaby z wyjaśnień oskarżonego, a której wykluczenie uzasadnił wcześniej w opinii pisemnej i przy każdym z przesłuchań.

Ostatnie przesłuchanie biegłego w dniu 24 listopada 2016 r. nie wprowadzało żadnych nowych istotnych elementów do opinii, lecz tylko ją dopełniało, zwłaszcza

w warstwie graficznej. Sposób przedstawienia tych materiałów na rozprawie nie ograniczał w żadnym stopniu prawa oskarżonego do obrony. Nie doszło zatem na

rozprawie odwoławczej nie tylko do rażącego naruszenia przepisów wskazanych przez skarżącego w treści drugiego zarzutu, tj. art. art. 6, 394 § 2, 395, 410 k.p.k.,

ale w ogóle do naruszenia ich w każdym innym stopniu.

W trzecim zarzucie autor kasacji podniósł, że Sąd odwoławczy naruszył prawo oskarżonego do obrony także w stadium zamknięcia przewodu. A to, na

winy albo przyjęcia kwalifikacji prawnej czynu z art. 177 § 1 i 2 k.k. (art. 440 k.p.k.), bądź też, gdyby uznał za niezbędne poprawienie kwalifikacji prawnej przy

niezmienionych ustaleniach faktycznych (art. 455 k.p.k.). Przy braku stosownych zarzutów w apelacjach, można by podnosić w kasacji zarzut naruszenia prawa

materialnego, łącząc go jednak z zarzutem obrazy art. 433 § 1 k.p.k. w zw. z art. 440 lub 455 k.p.k. Postawiony w takiej formie, jak w pkt IX kasacji, jest zarzutem

wręcz niekasacyjnym.

Marginalnie można zauważyć, że sposób wywodzenia braku związku przyczynowego między przy pisanym oskarżonemu R. R. naruszeniem zasad ruchu

drogowego (przystąpienie do wyprzedzania przy braku ku temu warunków), jest z gruntu wadliwy. Skarżący pominął bowiem te elementy stanu faktycznego, które

ewidentnie świadczyły o tym, że zajechanie przez oskarżonego drogi kierującemu samochodem peugeot, miało przyczynowy i bezpośredni wpływ na to, iż osoby w

tym samochodzie znalazły się w sytuacji zakleszczenia, skutkiem czego jedna z nich poniosła śmierć, a druga doznała ciężkich obrażeń.

Z wszystkich tych względów, po wykazaniu bezzasadności, bądź oczywistej bezzasadności poszczególnych zarzutów skarżącego, Sąd Najwyższy orzekł o

oddaleniu kasacji.

Orzeczenie o obciążeniu skazanego kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego opiera się na art. 637a k.p.k. w ze. z art. 636 § 1 k.p.k.”.